[b][i]من از عطرِ آهسته‌ی هوا می‌فهمم تو باید تازه‌گی‌ها از اینجا گذشته باشی.[/b] گفت‌وگویِ مخفی ماه وُ پرده‌پوشیِ آب هم همین را می‌گویند. دیگر نیازی به دعای دریا نیست گلدان‌ها را آب داده‌ام ظرف‌ها را شسته‌ام خانه را رُفت و رو کرده‌ام دنیا خیلی خوب است، بیا! [b]علامتِ خانه‌بودنِ من همین پنجره‌ی رو به جنوبِ آفتاب است،[/b] تا تو نیایی پرده را نخواهم کشید[/i]

[b]قوی نیستم، اگر شعری می‌نویسم :arrow: باد قوی نیست، اگر لباس‌های روی بند را تکان می‌دهد. غروب ساعت غمگینی است نمی‌تواند حتا گلدانی را بیندازد و غم کمی جابه‌جا شود. در خانه نشسته‌ام زانوهایم را در آغوش گرفته‌ام تا تنهایی‌ام کمتر شود تنهایی‌ام کمد پر از لباس اتاقی که درش قفل نمی‌شود تنهایی‌ام حلزونی است که خانه‌اش را با سنگ کُشته‌اند[/b]

دیگر سیبی نمانده نه برای من نه برای تو نه برای[b] حوا و آدم[/b] ... ببین! دیگر نمی‌توانی چشم‌هام را از دلتنگی باز کنی. حتا اگر یک سیب مانده باشد رانده ‌می‌شوم. ... سیب یا گندم؟ همیشه بهانه‌ای هست. شکوفه‌ی بادام غم چشم‌هات خندیدن انار و این‌همه بهانه که باز خوانده شوم به آغوش تو و زمین را کشف کنم با سرانگشت‌هام. زمین نه، نقطه نقطه‌ی تنت. ... بانوی زیبای من! دست‌های تو سیب را دل‌انگیز می‌کند

[b] این‌همه خط نوشتم وُ یکی نستعلیقِ چشم‌های تو نشد[/b] 8-)

[b]مثل کابوس می تواند زرد باشد سرخ، نارنجی! فرقی نمی کند که از کدام شاخه ی رستاخیز آب خورده باشد سرزده می آید سرزده می رود با تک تک برگ هایی که نه به رویای آب فکر می کند و نه به گذشته ی خاک! روی هر شاخه که می نشیند برگ ها رنگ های کاذب می گیرند روی هر نسیمی که می وزند نوک می زنند از این شاخه به آن شاخه! عبور از حاشیه ی خواب های تو که کار هر کسی نیست. "تو را دوست دارم" با خش خش پرنده ای که به هنگام عبور جهان را به هوای تو پَرپَر می کند![/b]