[b]هـــمــیــشــه نــــه ولــــی گـــاهـــی مــیــان بـــودن و خـــواســتـن فـ ـاصـلــه مـــی اُفــتــد وقـ ـتــهــایـــی هـــســت کـــه کـسـی را بـا تمـــام وجود میخواهــی ولــــــی نــــبـــــــایــــد کــنـــارش بــــاشـــی[/b]

[b]خدایـــــــــــــا؛ بابت هر شبی که بی شکر سر بر بالین گذاشتم؛ بابت هر صبحی که بی سلام به تو آغاز کردم؛ بابت لحظات شادی که به یادت نبودم؛ بابت هر گره که به دست تو باز شد و من به شانس نسبتش دادم؛ بابت هر گره که به دستم کور شد و مقصر را تو دانستم؛ مرا ببخش ...[/b]

قشنگ بود داداشی

[b]دوباره می نویسم ... می نویسم از تنهاییم و سکوت پر از حرفم ؛ حرفهایی از جنس بغض ... و آسمانی تیره تر از شب ، ابری ، در حسرت ستاره ... دوباره می نویسم ... می نویسم از خاطرات دورم خاطرات شفافی که گذر زمان ماتشان کرد ... به سرعت عمر آدمی ؛ و تنها غباری از حسرت بر دلم به جای گذاشتند . دوباره می نویسم ... می نویسم از دل تنگم ... دلی که همه ی برگهای درخت امیدش ریخته ... نه! هنوز یک برگ باقی مانده ........... خـدا ! و دوباره می نویسم ... این بار از خودم : خسته ام ...[/b]

[b]آدما وقتی تو را خشمگین می سازند که یا برات مهم اند و یا خودت را برای آن ها مهم می دانی . . . من خیلی وقت است که خشمگین نمی شوم . . . ![/b]