[b]می خواهم برایت بنویسم. اما مانده ام که از چه چیز و از چه کسی بنویسم؟ از تو که بی رحمانه مرا تنها گذاشتی یا از خودم که چون تک درختی در کویر خشک، مجبور به زیستن هستم. از تو بنویسم که قلبت از سنگ بود یا از خودم که شیشه ای بی حفاظ بودم؟ از چه بنویسم؟ از دلم که شکستی، یا از نگاه غریبه ات که با نگاهم آشنا شد؟ ابتدا رام شد، آشنا شد و سپس رشته مهر گسست و رفت و ناپیدا شد. از چه بنویسم؟ از قلبی که مرا نخواست یا قبلی که تو را خواست؟ شاید هم اگر در دادگاه عشق محاکمه بشویم، دادستان تو را مقصر نداند و بر زود باوری قلب من که تو را بی ریا و مهربان انگاشت اتهام بزند. شاید از اینکه زود دل بسته شدم و از همه ی وابستگی ها بریدم تا تو را داشته باشم به نوعی گناهکاری شناخته شدم. نه!نه! شاید هم گناه را به گردن چشمان تو بگذارند که هیچ وقت مرا ندید، یا ندیده گرفت چون از انتخابش پشیمان شده بود. عشقم را حلال کردم تا جان تو را آزاد کنم. که شاید دوری موجب دوستی بیشترمان بشود و تو معنای ((دوست داشتن))را درک کنی… امّا هیهات…. که تو آن را در قلبت حس نکردی و معنایش را ندانستی… از من بریدی و از این آشیان پریدی… ((ای کاش هیچ گاه نگاهمان با هم آشنا نشده بود… ای کاش هرگز ندیده بودمت و دل به تو دل شکن نمی بستم. ای کاش از همان ابتدا، بی وفایی و ریا کاری تو را باور داشتم انتظار باز آمدنت، بهانه ای برای های های گریه های شبانه ام شد و علتی برای چشم به راه دوختن و از آتش غم سوختن و دیده به درد دوختم… )) امّا امشب می نویسم تا تو بدانی که دیگر با یادآوری اولین دیدارمان چشمانم پر از اشک نمی شود. چون بی رحمی آن قلب سنگین را باور دارم. امشب دیگر اجازه نخواهم داد که قدم به حریم خواب ها و رویاهایم بگذاری… چون این بار، ((من)) اینطور خواسته ام، هر چند که علت رفتن تو را نمی دانم و علت پا گذاشتن روی تمام حرفهایت را… باور کن… که دیگر باور نخواهم کرد عشق را… دیگر باور نمی کنم محبت را… و اگر باز گردی به تو نیز ثابت خواهم کرد… [/b]

[b]وای از دست این تنهایی، وای از دست این دل بهانه گیر وای از دست این لحظه های نفسگیر ،ای خدا بیا و دستهای سردم را بگیر خسته ام ، باز هم دلم گرفته و دل شکسته ام در حسرت لحظه ای آرامشم ، همچنان اشک از چشمانم میریزد و در انتظار طلوعی دوباره ام همه چیز برایم مثل هم است ، طلوع برایم همرنگ غروب است ، گونه هایم پر از اشک شده و عین خیالم نیست ، عادت کرده ام دیگر…. عادت کرده ام از همنیشینی با غمها ، کسی دلسوز من نیست قلبم رنگ تنهایی به خودش گرفته ، دیگر کسی به سراغ من نمی آید، تمام فضای قلبم را تنهایی پر کرده ، دیگر در قلبم جای کسی نیست هر چه اشک میریزم خالی نمیشوم ، هر چه خودم را به این در و آن در میزنم آرام نمیشوم ، کسی نیست تا شادم کند ، کسی نیست تا مرا از این زندان غم رها کند دلم گرفته …. خیلی دلم گرفته…. انگار عمریست آسمان ابریست و باران نمیبارد… انگار این بغض لعنتی نمیخواهد بشکند… وای از دست چشمهایم ، وای از دست اشکهایم… آرزو به دل مانده ام ، کسی در پی من نیست و خیلی وقت است تنها مانده ام نمیگویم از تنهایی خویش تا کسی دلش به حالم بسوزد ، نمیگویم از غمهای خویش تا کسی دلش به درد آید من که میدانم کسی نمینشیند به پای درد دلهایم ، اینک دارم با خودم درد دل میکنم… دلم گرفته ، رنگ و رویی ندارد برایم این لحظه ها ، حس خوبی ندارم به این ثانیه ها میدانم کسی نمیخواند غمهایم را ، میدانم کسی نمیشنود حرفهایم را ، حتی اگر فریاد هم بزنم کسی نگاه نمیکند دیوانه ای مثل من را…. میدانم کسی در فکر من نیست ، تنها هستم و کسی یار و همدمم نیست ، میمانم با همین تنهایی و تنها میمیرم، تا ابد همین دستهای غم را میگیرم [/b]

[b] سفر کردم که از عشقت جدا شم دلم می خواست دگر عاشق نباشم ولی عشقت تو قلبم مونده، ای وای دل دیوونمو سوزونده ای وای هنوزم عاشقم، دنیای دردم مثل پروانه ها دورت می گردم سفر کردم که از یادم بری، دیدم نمیشه آخه عشق یه عاشق با ندیدن کم نمیشه غم دور از تو موندن، یه بی بال و پرم کرد نرفت از یاد من عشق، سفر عاشق ترم کرد هنوز پیش مرگتم من، بمیرم تا نمیری خوشم با خاطراتم، اینو از من نگیری دلم از ابر و بارون به جز اسم تو نشنید تو مهتاب شبونه فقط چشمم تو رو دید نشو با من غریبه مثل نا مهربونها بلا گردون چشمهات زمین و آسمونها می خواهم برگردم اما می ترسم، می ترسم، بگی حرفی نداری بگی عشقی نمونده، می ترسم بری تنهام بزاری هنوز پیش مرگتم من، بمیرم تا نمیری خوشم با خاطراتم، اینو از من نگیری تو رو دیدم تو بارون، دل دریا تو بودی تو موج سبز سبزه، تن صحرا تو بودی مگه میشه ندیدت، تو مهتاب شبونه مگه میشه نخوندت، تو شعر عاشقونه می خواهم برگردم اما می ترسم، می ترسم، بگی حرفی نداری بگی عشقی نمونده، می ترسم بری تنهام بزاری [/b]

[b]دوستش داری؟ یادت باشه دوست داشتن کافی نیست... عشق مراقبت می خواد... [/b]

[b]اگر درد داری... تحمل کن... روی هم که تلمبار شد... دیگر نمی فهمی کدام درد از کجاست... کم کم خودش بی حس میشود... [/b]