[b] خُــدایــا... میـــــدانَم این روزهـــا از دستـَــــم خستـــه ای کـــــمی صبـــر کُن خـــــوب میشــــوم.... بُگـــــذار بــــاران بزنــَــــد... دلـــــم بگیـــــرَد... میـــــروم زیر آسمــــانَت... دستــــــهایَم را می‌سپــــارم به دستـَــت... ســـرم را میـــگیرم به سمتـَت... قلـــــبَم مال تو... اشکــــــهایم که جاری شَــود... میشــــوم هَمانی کــــه دوســـت داری... پـــــاک،استــــوار،امیـــــــدوار... بــُـــــگذار بــــاران بــــــزَنــــد.....[/b]

[b]صـدای مـردانه ات دلم را میلرزاند گوش هایم همیشه به انتظار شنیدن حرف هایت می نشیند . . . دسـتان بزرگ و قوی ات مـرا یاد یک واژه می اندازد و آن هم ” امـنیت ” است . . . آغـوشت همچون دریـایی پـر تلاطم است و مـن چـقدر غـرق شدن در این دریـا را دوست دارم . . . ! تـ ـو فـقط مـرد من بـمان و مـــن هـم قـول میدهم تا ابـد بـانــــــــــــوی تـمام لحظاتت باشم . . .[/b]

[b]از دلــتــنــگـــی چیزی شنیده ای ؟!؟! مـثـل این است که ... دسـتـت را بـا کـاغـذ بـریـده باشی ! زخــمـی نـمـیـزنـد خــونــی نـمـیـریـزد امــا ... مـیــســوزانـد عـجـیـب مـیــســوزانـد ... [/b]

[b]"رفتن" ! رفتن که بهانه نمیخواهد ، یک چمدان میخواهد از دلخوریهاى تلنبار شده و گاهى حتى دلخوشیهاى انکار شده ... رفتن که بهانه نمیخواهد وقتى نخواهى بمانى ، با چمدان که هیچ بى چمدان هم میروى ! "ماندن" ! ماندن اما بهانه مى خواهد ، وقتى بخواهى بمانى ، حتى اگر چمدانت پر از دلخورى باشد خالى اش مى کنى و باز هم میمانى ... میمانى و وقتى بخواهى بمانى ، نم باران را رگبار مى بینى و بهانه اش مى کنى براى نرفتنت، آمدن دلیل مى خواهد ماندن بهانه و رفتن هیچکدام ... !!![/b]

[b] ببار باران که دلتنگم....مثال مرده بی رنگم ببار باران کمی آرام....که پاییز هم صدایم شد که دلتنگی و تنهایی رفیق با وفایم شد ببار باران بزن بر شیشه قلبم....بکوب این شیشه را بشکن که درد کمتری دارد اگر با دست تو باشد ببار باران که تا اوج نخفتن ها مدام باریدم از یادش ببار باران درخت و برگ خوابیدن اقاقی....یاس وحشی.... کوچه ها روزهاست خشکیدن ببار باران جماعت عشق را کشتن کلاغا بوته ی سبز وفا را بی صدا خوردن ولی باران ، تو با من بی وفایی توهم تا خانه ی همسایه می باری و تا من میشوی یک ابر تو خالی ببار باران ببار باران.......که تنهایم[/b]