[quote][div][b]farhad77[/b][/div][div][quote][div][b]مهدی-098[/b][/div][div][quote][div][b]farhad77[/b][/div][div]دعوا کن : ولی با کاغذت! اگر از کسی ناراحتی یک کاغذ بردار و یک مداد هرچه خواستی به او بگویی روی کاغذ بنویس. خواستی داد هم بکشی تنها سایز کلماتت را بزرگ کن نه صدایت را. آرام که شدی برگرد و کاغذت را نگاه کن. آنوقت خودت قضاوت کن! حالا میتوانی تمام خشم نوشته هایت را با پاک کنت پاک کنی. دلی هم نشکانده ای. وجدانت را نیازرده ای. خرجش همان مداد و پاک کن بود نه بغض و پشیمانی.[/div][/quote] فحش هم میشه بدیم؟ :?[/div][/quote] اره هر چی دوس داشتی!! اسپمم ازاده:icon_10:[/div][/quote] بعد اگه فحشی که دادم رو پاک کنم گناه حساب نمیشه؟ :geek:

[b]تابلو ؛ نقاش را ثروتمند کرد. شعر شاعر، به چند زبان ترجمه شد. کارگردان جایزه ها را درو کرد... و هنوز سر همان چهار راه، واکس میزند کودکی که بهترین سوژه بود![/b] http://s5.picofile.com/file/8109425076/best.jpg

[b] رسیده ام به حس برگی که می داند باد از هر طرف که بیاید سرانجامش افتادن است ...[/b]

[b]معلم پای تخته داد می زد صورتش از خشم گلگون بود و دستانش به زیر پوششی از گردپنهان بود تساوی های جبری رانشان می داد خطی خوانا به روی تخته ای کز ظلمتی تاریک غمگین بود تساوی را چنین بنوشت یک با یک برابر هست از میان جمع شاگردان یکی برخاست همیشه یک نفر باید به پا خیزد به آرامی سخن سر داد تساوی اشتباهی فاحش و محض است معلم مات بر جا ماند و او پرسید گر یک فرد انسان ،واحد یک بود ایا باز یک با یک برابر بود سکوت مدهوشی بود و سئوالی سخت معلم خشمگین فریاد زد آری برابر بود و او با پوزخندی گفت اگر یک فرد انسان، واحد یک بود آن که زور و زر به دامن داشت بالا بود وانکه قلبی پاک و دستی فاقد زر داشت پایین بود اگر یک فرد انسان ،واحد یک بود آن که صورت نقره گون چون قرص مه می داشت بالا بود وان سیه چرده که می نالید پایین بود اگریک فرد انسان، واحد یک بود این تساوی زیر و رو می شد حال می پرسم یک اگر با یک برابر بود نان و مال مفت خواران از کجا آماده می گردید یا چه کس دیوار چین ها را بنا می کرد ؟ یک اگر با یک برابر بود پس که پشتش زیر بار فقر خم می شد ؟ یا که زیر صربت شلاق له می گشت ؟ یک اگر با یک برابر بود پس چه کس آزادگان را در قفس می کرد ؟ معلم ناله آسا گفت بچه ها در جزوه های خویش بنویسید یک با یک برابر نیست[/b] خسرو گل سرخی

و هوای دل من ابری نیست بلکه بارانی ست پیش تو مشت دلم باز شده ست پاک دل باخته ام مدتی ست در دلم حادثه عشق آغاز شده ست