کلاه فروشی روزی از جنگلی می گذشت تصمیم گرفت زیر درخت مدتی استراحت کند لذا کلاه ها را کنار گذاشت و خوابید وقتی بیدار شد متوجه شد کلاه ها نیستند ! بالای سرش را نگاه کرد تعدادی میمون را دید ک کلاه ها را برداشته اند فکر کرد که چگونه کلاه ها را پس بگیرد در حال فکر کردن سرش را خاراند و دید که میمون ها همین کار را کردند او کلاه خود را روی زمین پرت کرد لذا این کار را کرد میمونها هم کلاه ها به طرف زمین پرت کردند و او همه کلاه ها را جمع کرد و روانه شهر شد سالهای بعد نوه او هم کلاه فروش شد پدر بزرگ این داستان را برای نوه اش تعریف کرد و تاکید کرد که اگر چنین وضعی برایش پیش آمد چگونه برخورد کند ... یک رو او از همان جنگل گذشت در زیر درختی استراحت کرد که همان قضیه برایش اتفاق افتاد او شروع به خاراندن سرش کرد میمون ها هم همان کار را کردند او کلاهش را برداشت میون ها هم همین کار را کردند نهایتا کلاهش را بر روی زمین انداخت ولی میمون ها این کار را نکردند یکی از میمون ها از درخت پایین آمد و کلاه ر از روی زمین برداشت و در گوشی محکمی به او زد و گفت : فکر می کنی فقط خودت پدربزرگ داری ؟ نکته : رقابت هیچگاه سکون نمی شناسد

[quote][div][b]carryking[/b][/div][div][quote][div][b]galexi-ss[/b][/div][div]"خانوووووووم... شــماره بدم؟؟؟؟؟؟" "خانوووم برسونمت؟؟؟؟؟؟؟" "چند لحظه از وقتتو به مــــا می دی؟؟؟؟؟؟" اینها جملاتی بود که دخترک در طول مســیر خوابگاه تا دانشگاه می شنید! بیچــاره اصـلا اهل این حرفـــــها نبود... این قضیه به شدت آزارش می داد. تا جایی که چند بار تصـــمیم گرفت بی خیــال درس و مــدرک شود و به روستای خودشان بازگردد. روزی به امامزاده نزدیک دانشگاه رفت. شـاید می خواست گله کند از وضعیت این شهر لعنتی! دخترک وارد حیاط امامزاده شد. خسته بود. انگار فقط آمده بود گریه کند. دردش گفتنی نبود... رفت و از روی آویز چادری برداشت و سر کرد. وارد حرم شد و کنار ضریح نشست. زیر لب چیزی می‎گفت. حالا چه می‎گفت الله اعلم! چند ساعت بعد... "خانم پاشو" "پاشو سر راه خوابیدی" "مردم می‎خوان زیارت کنن" دخترک در کنار ضریح درحالی که هنوز شبنم اشک در گوشه چشمانش دیده می‎شد از خواب پرید. کنار ضریح خوابش برده بود... سراسیمه بلند شد و یادش افتاد که باید قبل از ساعت 8 خود را به خوابگاه برساند. به سرعت از آنجا خارج شد. وارد شــــهر شد... شهر شلوغ بود مثل همیشه امــــــــــــا نه مثل همیشه! انگار چیزی شده بود... دیگر کسی او را بد نگاه نمی کرد... انگار محترم شده بود... نگاه هوس آلودی تعقیبش نمی کرد... چیزی شبیه به امنیت! با خود گفت: من مستجاب الدعوه شدم یا خدا از دستش در رفت و اجابت کرد؟! بدجور گنگ شده بود. به اطراف نگریست تا خوب چشمانش را باز کند. تا چند ساعت پیش هرزه ها با نگاهشان می‎دریدنش... گفت: خوابم؟؟؟؟؟؟؟؟!! شاید خوابم... امــــــــــــــــــــــــــا به خود آمد... دید چـــادر امامــزاده را تحویل نداده، چادر هنوز سرش بود...[/div][/quote] منم همیشه این دختراا خیلی تو خیابون مزاحمم میشن امامزاده ممازاده همه جا هم رفتم قفل زنجیر چرخ قفل فرمون دسبند خلاصه همه چیم زدیم به این ظریح هیچی به هیچی دیگه موندم چیکار کنم دس از سر ما بردارن اینا :mrgreen:[/div][/quote] منم مثل تو هستم ولی از وقتی از از صابون های گلنار بینگو استفاده میکنم مشکلم حل شده به شما هم پیشنهاد میکنم

کدام مستحقیم؟؟ شب سردی بود … پیرزن بیرون میوه فروشی زل زده بود به مردمی که میوه میخریدند. شاگرد میوه فروش تند تند پاکت های میوه رو توی ماشین مشتری ها میذاشت و انعام میگرفت. پیرزن با خودش فکر میکرد چی میشد اونم میتونست میوه بخره ببره خونه … رفت نزدیک تر، چشمش افتاد به جعبه چوبی بیرون مغازه که میوه های خراب و گندیده داخلش بود … با خودش گفت چه خوبه سالم ترهاشو ببره خونه. میتونست قسمت های خراب میوه ها رو جدا کنه و بقیه رو بده به بچه هاش، هم اسراف نمیشد هم بچه هاش شاد میشدن … برق خوشحالی توی چشماش دوید.. دیگه سردش نبود ! پیرزن رفت جلو نشست پای جعبه میوه؛ تا دستش رو برد داخل جعبه، شاگرد میوه فروش گفت : دست نزن نِنه ! وَخه برو دُنبال کارت ! پیرزن زود بلند شد … خجالت کشید ! چند تا از مشتریها نگاهش کردند ! صورتش رو قرص گرفت … دوباره سردش شد ! راهش رو کشید رفت … چند قدم دور شده بود که یه خانمی صداش زد : مادر جان … مادر جان ! پیرزن ایستاد، برگشت و به زن نگاه کرد ! زن مانتویی لبخندی زد و بهش گفت اینارو برای شما گرفتم ! سه تا پلاستیک دستش بود پر از میوه … موز و پرتغال و انار … پیرزن گفت : دستِت دَرد نِکُنه نِنه… مُو مُستَحق نیستُم ! زن گفت : اما من مستحقم مادر من … [b]مستحق داشتن شعور انسان بودن[/b] و به هم نوع توجه کردن … اگه اینارو نگیری دلمو شکستی ! زن منتظر جواب پیرزن نموند … میوه هارو داد دست پیرزن و سریع دور شد … پیرزن هنوز ایستاده بود و رفتن زن رو نگاه میکرد … قطره اشکی که تو چشمش جمع شده بود غلتید روی صورتش … دوباره گرمش شده بود … با صدای لرزانی گفت :پیر شی ننه … پیر شی ! خیر بیبینی