[quote][div][b]سالار امیر[/b][/div][div]این غزل مورد علاقه منه اون بیتم که مشخص کردم بیت مورد علاقمه سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند****پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند به فتراک جفا دل ها چو بربندند بربندند****ز زلف عنبرین جان ها چو بگشایند بفشانند به عمری یک نفس با ما چو بنشینند برخیزند****نهال شوق در خاطر چو برخیزند بنشانند سرشک گوشه گیران را چو دریابند در یابند****رخ مهر از سحرخیزان نگردانند اگر دانند ز چشمم لعل رمانی چو می خندند می بارند****ز رویم راز پنهانی چو می بینند می خوانند دوای درد عاشق را کسی کو سهل پندارد****ز فکر آنان که در تدبیر درمانند در مانند [b]چو منصور از مراد آنان که بردارند بر دارند****بدین درگاه حافظ را چو می خوانند می رانند[/b] در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند****که با این درد اگر در بند درمانند در مانند [/div][/quote] لازم دانستم این را پیوستش بیایم شرط است که چون مرد ره درد شوی****خاکی تر و از ناچیزتر از گرد شوی هر کو زمراد کم کند مرد شود**************کم کن الف مراد تا مرد شوی

ان قدیما شهر خوبی داشتیم مردمان مهربانی داشتیم کوچه هایش خاکی اما با صفا بوی عطرش جاری از خیل وفا رونق و روزی محیا می شود لطف ایزد تا ثریا می شود یاری و غمخواری از بهر دگر از عروسی تا عزا کار دگر موج یک رنگی و نیکی را ببین این همه عشق و محبت را ببین هر که را در سختی و رنج و بلاست قوم و ان همسایه اش را زین جفاست با تلاش بی نظیر و کار سخت تا کند باز این گره از کار سخت روزگاران چون گذشت ان شهر نیک رنگ و رخسارش پرید از کار نیک ظاهرش اباد و رنگارنگ شد زین درون اماج صد نیرنگ شد مردمانی یاور و همراه هم برببستند با ستیزه راه هم [b]دوری از انسانیت[/b] هر روزشان حرص و آز و بندگی هر شو مشان جنگل و قانون ان را تابعند [b]ارزش انسانیت[/b] را غا فلند ان کدامین جانور پستی کند چون تو حیوان دو پا خواری کند بار دیگر عقل خود را ساز کن با [b]ره انسانیت[/b] اغاز کن شهر خود اباد کن با لطف خویش چون گذشته موهبتها را به پیش

در خواندن این شعر لبهایتان بهم نخواهند رسید : [b]هیچ کـ.س در نزد خود چیزی نشد/ هیچ آهن خنجر تیزی نشد/ هیچ قنادی نشد استاد کار/ تا که شاگرد شکر ریزی نشد[/b]

تنها بیت ادبیات کشور عزیزمان که از هر دوطرف خوانده میشود [b]شو همره بلبل بلب هر مهوش / شکر بترازوی وزارت بر کش[/b]

ای مادر عزیز [b] ای مادر عزیز که جانم فدای تو قربان مهربانی و لطف و صفای تو هرگز نشد محبت یاران و دوستان هم پایه محبت و مهر و وفای تو مهرت برون نمی رود از سینه ام که هست این سینه خانه تو و این دل سرای تو ای مادر عزیز که جان داده ای مرا سهل است اگر که جان دهم اکنون به پای تو خشنودی تو مایه خشنودی من است زیرا بود رضای خدا در رضای تو گر بود اختیار جهانی به دست من می ریختم تمام جهان را به پای تو[/b] ابوالقاسم حالت