[b]سکــــوت و صبـــوری ام را... به حساب ضعف و بی کسی ام نگذار... دلم به چیزهایی پای بند است... که تـــــو یادت نمی آید......[/b]

[b]یه شبِ مهتاب ماه میاد تو خواب منو می‌بره کوچه به کوچه باغِ انگوری باغِ آلوچه دره به دره صحرا به صحرا اون جا که شبا پُشتِ بیشه‌ها یه پری میاد ترسون و لرزون پاشو می‌ذاره تو آبِ چشمه شونه می‌کنه مویِ پریشون... ۲ یه شبِ مهتاب ماه میاد تو خواب منو می‌بره تَهِ اون دره اون جا که شبا یکه و تنها تک‌درختِ بید شاد و پُرامید می‌کنه به ناز دسشو دراز که یه ستاره بچکه مثِ یه چیکه بارون به جایِ میوه‌ش نوکِ یه شاخه‌ش بشه آویزون... ۳ یه شبِ مهتاب ماه میاد تو خواب منو می‌بره از تویِ زندون مثِ شب‌پره با خودش بیرون، می‌بره اون جا که شبِ سیا تا دَمِ سحر شهیدایِ شهر با فانوسِ خون جار می‌کشن تو خیابونا سرِ میدونا: «ــ عمویادگار! مردِ کینه‌دار! مستی یا هشیار خوابی یا بیدار؟» □ مستیم و هشیار شهیدای شهر! خوابیم و بیدار شهیدای شهر! آخرش یه شب ماه میاد بیرون، از سرِ اون کوه بالایِ دره رویِ این میدون رد می‌شه خندون یه شب ماه میاد یه شب ماه میاد...[/b]

[color=#800080]یکی بود یکی نبود. جز خدا هیچ‌چی نبود زیر ِ این تاق ِ کبود، نه ستاره نه سرود. عموصحرا، تُپُلی با دو تا لُپ ِ گُلی پا و دستش کوچولو ریش و روحش دوقلو چپقش خالی و سرد دلکش دریای ِ درد، دَر ِ باغو بسّه بود دَم ِ باغ نشسّه بود: «ــ عموصحرا! پسرات کو؟» «ــ لب ِ دریان پسرام. دخترای ِ ننه‌دریارو خاطرخوان پسرام. طفلیا، تنگ ِ غلاغ‌پر، پا کـِشون خسته و مرده، میان از سر ِ مزرعه‌شون. تن ِشون خسّه‌ی ِ کار دل ِشون مُرده‌ی ِ زار دسّاشون پینه‌ تَرَک لباساشون نمدک پاهاشون لُخت و پتی کج‌کلاشون نمدی، می‌شینن با دل ِ تنگ لب ِ دریا سر ِ سنگ. طفلیا شب تا سحر گریه‌کنون خوابو از چشم ِ به‌دردوخته‌شون پس می‌رونن توی ِ دریای ِ نمور می‌ریزن اشکای ِ شور می‌خونن ــ آخ که چه دل‌دوز و چه دل‌سوز می‌خونن! ــ: «ــ دخترای ِ ننه‌دریا! کومه‌مون سرد و سیاس چش ِ امید ِمون اول به خدا، بعد به شماس. کوره‌ها سرد شدن سبزه‌ها زرد شدن خنده‌ها درد شدن.[/color]

[b]کلا تجربه ثابت کرده اهمیت دادن به آدمی که سطحش از خودت پایین تره منجر به رم کردن و در بعضی اوقات هاری حاد میشه … گاز نگیر عزیزم ، بی زحمت چخــه !!![/b] :icon_10:

اونی که سکته ی قلبی کرده مُرده اونی که سکوت قلبی کرده مُرده تر …