تا کی از سیم و زرت کیسه تهی خواهد بود
بنده من شو و برخور ز همه سیم تنان

دلربائى همه آن نیست که عاشق بکشند خواجه آنست که باشد غم خدمتگارش
جاى آنست که خون موج زند در دل لعل زین تغابن که خزف مى شکند بازارش

یار من اوباش و قلاشست و رند بر من او خود پارسایی می​کند
ای مسلمانان به فریادم رسید کان فلانی بی​وفایی می​کند

تو را پرواز بس زود است و دشوار
ز نو کاران که خواهد کار بسیار

دل بریدن هات حکمت داشت: دلبر داشتی
از دل من تا لب تو راه چندانی نبود
من که شعر تازه می گفتم، تو از بر داشتی
قلب من چون سکه های از رواج افتاده بود
آنچه در پیراهن من بود، باور داشتی
شر عشقت را من از شور پدر پرورده ام
قصد خون خلق را از شیر مادر داشتی
دشتی از آهو درین چشمت به قشلاق آمده
جنگلی از ببر در آن چشم دیگر داشتی