کلاهش پس معرکه است
معرکه گیری به عنوان یکی از روش ها و ابزارهای رسانه ای برای سرگرمی و اطلاع رسانی تا زمان های نه چندان دور بسیار کاربرد داشته است. افرادی در نقش درویش، پهلوان یا شعبده باز در معابر عمومی سفره ای پهن می کردند و مردم در نقش تماشاچی با هدف سرگرم شدن یا از روی کنجکاوی با فاصله ای از سفره، دایره وار می ایستادند و گفته ها و حرکات را می شنیدند و می دیدند. وقتی تعداد تماشاچیان زیاد می شد، معرکه گیر صف های جلویی از تماشاچیان را مجبور می کرد که بنشینند تا بقیه تماشاچیان که عقب تر ایستاده اند، بتوانند بساط معرکه گیری را ببینند.
گاهی اتفاق می افتاد یکی از تماشاچیان که در صف جلو نشسته بود با اطرافیان اختلاف پیدا می کرد و یا رفتاری از او سرمی زد که موجب حواس پرتی معرکه گیر و اختلال نظم می شد. در این موقع یکی از تماشاچیان به منظور دفع شر، کلاه (که در زمان های قدیم استفاده از آن نزد مردم بسیار رایج بود) آن شخص مخل و مزاحم را که در صف اول نشسته بود بر می داشت و به خارج از دایره، یعنی پس معرکه پرتاب می کرد. شخص مزاحم که کلاهش پس معرکه افتاده بود برای بدست آوردن کلاهش اضطراً از معرکه خارج می شد و سایرین جایش را می گرفتند و دیگر نمی توانست به صف اول بازگردد.
«کلاهش پس معرکه است»از این رهگذر و بساط معرکه گیری به صورت ضرب المثل درآمد. این ضرب المثل ناظر بر شخصی است که در اموری که دیگران نیز شرکت دارند تنها او با وجود تلاش و فعالیت خستگی ناپذیر به مقصود نرسد و از مساعی و زحمات خویش بهره نگیرد یا در زمانی که گفته می شود «فلانی کلاهش پس معرکه است»یعنی وضعش طوری است که احتمال موفقیت نمی رود

همین آش و همین کاسه
در زمان نادرشاه افشار، یکی از استانداران او به مردم خیلی ظلم می کرد و مالیاتهای فراوان از آنان می گرفت. مردم به تنگ آمده و شکایت او را نزد نادر بردند. نادر پیغامی برای استاندار فرستاد ولی او همچنان به ظلم خود ادامه می داد.
وقتی خبر به نادر رسید، چون دوست نداشت کسی از فرمانش سرپیچی کند، همه استانداران را به مرکز خواند. دستور داد استاندار ظالم را قطعه قطعه کنند و از او آشی تهیه کنند. بعد آش را در کاسه ریختند و به هر استاندار یک کاسه دادند و نادر به استانداران گفت: «هر کَس به مردم ظلم و تعدی کند، همین آش است و همین کاسه.»