این شعر از ایرج میرزا است
روزی به رهی مرا گذر بود
خوابیده به ره جناب * بود
از * تو نگو که چون گهر بود
چون صاحب دانش و هنر بود
گفتم که جناب در چه حالی
فرمود که وضع باشد عالی
گفتم که بیا خری رها کن
آدم شو و بعد از این صفا کن
گفتا که برو مرا رها کن
زخم تن خویش را دوا کن
* صاحب عقل و هوش باشد
دور از عمل هوش باشد
نه ظلم به دیگری نمودیم
نه اهل ریا و مکر بودیم
راضی چو به رزق خویش بودیم
از سفره * نان نه ربودیم
دیدی تو خری کشد خری را
یا انکه برد ز تن سری را
دیدی تو خری که کم فروشد
یا بهر فریب خلق کوشد
دیدی تو خری که رشوه خوار است
یا بر * دیگری سوار است
دیدی تو خری شکسته پیمان
یا انکه ز دیگری برد نان
* دور ز قیل و قال باشد
نارو زدنش محال باشد
* معدن معرفت و کمال است
غیر از خریت ز * محال است
تزویر و ریا و مکر و حیله
منسوخ شدست در طویله
دیدم سخنش همه متین است
فرمایش او همه یقین است
گفتم که ز آدمی سری تو
هر چند به دید ما خری تو
بنشستم و آرزو نمودم
بر خالق خویش رو نمودم
ای کاش که قانون خریت
جاری بشود به آدمیت
چشم هام در اومد تا نوشتمش لایک